Solo! Maar toch met z'n tweeën ;)

Solo, maar niet alleen!

De reis van Yogyakarta naar Solo stond op het programma. We kwamen een uur te vroeg aan op het treinstation, aangezien sommige mensen dat erg fijn vinden (en kleine hint, het hoeft niet van mij). Om de tijd een beetje te doden besloten we wat te gaan drinken en een paar loempia's te eten. Al vrolijk kletsend vloog de tijd voorbij. Ter voorkoming van domme fouten heb ik her en der geïnformeerd welk spoor wij vertrokken. Na 6 verschillende antwoorden kreeg ik eindelijk een antwoord dat eerder was gegeven; spoor 3 was the place to be! Overigens waren er wel informatieborden, maar die dienen handmatig bediend te worden, waarschijnlijk was het daarvoor die dag te warm.. Tien minuten voor vertrektijd stel ik aan Bendert voor de rekening alvast te gaan betalen. Ongeduldig zit ik op m'n stoel te schuifelen en raak onderhand toch wel gestrest. Twee minuten voor tijd zit Bendert nog rustig zijn drankje op te drinken, terwijl bij mij het stoom uit de oren komt. Als er dan ook een trein op spoor drie binnenkomt sommeer ik Bendert onmiddellijk van zijn zitvlak af te komen en als een dolle naar de trein te rennen (overigens gebruikte ik daarbij een andere formulering, maar diegenen die mij een beetje kennen kunnen dit zelf wel invullen). Aangekomen bij de trein bleek dat het niet de goede trein was... Sorry Bendert!
Terwijl we met onze backpack in een hoekje op het perron gingen zitten moest ik natuurlijk wel even verhaal halen. Hij die altijd uren eerder wil zijn, doet nu alles op z'n dooie gemak. Ik werd er totaal gestrest van. We hebben daarop maar afgesproken dat hij niet meer ontspannen zou doen (zoals ik hem dit altijd sommeerde) maar gewoon lekker gestrest aan m'n hoofd zou zeuren. Dan heb ik ook weer een beetje rust :). Never change a winning team! En een team, dat zijn we!!

Uiteindelijk hebben we anderhalf uur op het perron zitten wachten. Het was niet boven tafel te krijgen of we de trein gemist hadden, of dat de trein zoveel vertraging had. Wij hebben wel 20 mensen aangeklampt en ons ticket laten zien. Het enige wat ze ons konden vertellen is: 'wait here'. Ja hallo, hier wachten?! Waarop? Op de trein of iemand die ons komt vertellen dat de trein al weg is? Ondertussen werd het steeds rustiger op het station, totdat wij met ons tweeën overbleven. Uiteindelijk kwam daar dan toch de trein! Iedereen die ook die trein moest hebben was al vertrokken met eerdere treinen. Maar wij dombo's bleven maar wachten.. Maar geduld is een schone zaak, dus in een nagenoeg lege trein vertrokken wij richting Solo!

Zoals reeds verteld in het vorige reisverslag sliepen wij in een Sharia-hotel. Ze vroegen ons of wij op hetzelfde adres woonden, wij konden daarop zeggen dat wij een samenlevingscontract hadden. En dat is waar, die hebben wij ook, al meer dan 10 jaar. Dit hebben wij op laten stellen toen wij gingen reizen met Martinair. Aangezien Bendert bij Martinair Partyservice werkte, konden wij goedkoop vliegen (maar voor een goedkoop ticket voor mij was een samenlevingscontract nodig). In het samenlevingscontract staat dan ook dat de cavia's voor Bendert zijn en het konijn en de paarse stoel van mij. Gelukkig mochten we daar slapen! Niet op de paarse stoel he.. in een kamer in het hotel ;).

Snel een potje Noodlesoep op de kamer gegeten en gaan slapen, het was inmiddels knap laat geworden. Na maar liefst acht uur slaap werden we wakker en zijn op stap gegaan!

Solo is van oudsher een vorstenstad, echter de vorsten zijn al lang weer verdwenen uit Solo. Rest nog wel het erfgoed van de vorsten. Prachtige residentiële vertrekken zijn tot op heden goed onderhouden. De voornaamste inkomstenbron van Solo is niet het toerisme, maar de batikindustrie. Pasar Klewer (Pasar betekent markt, mam schrijf je even mee?) is de grootste batikmarkt van Java, en zelfs van heel Indonesië. Daar waren we wel even zoet mee. Er kwam geen eind aan, en op een gegeven moment waren we de uitgang ook kwijt.

We vervolgden onze weg naar het Kraton in Solo. In Yogyakarta waren we al in het Kraton (paleis van de sultan) en we waren niet onder de indruk. Helaas, deze Kraton heeft ook geen verpletterende indruk kunnen maken. Wat wel heel leuk was dat de sultan op dat moment er ook was en een soort receptie hield. Helaas waren wij er niet op gekleed, maar we wilden op zich wel partycrashen. Wij vielen in onze vrijetijdskleding toch wel heel erg op. Volgende keer toch maar een galajurkje meenemen. (Partycrashen is dat je zonder uitnodiging naar een feest gaat, het betreft dan meestal een wat chiquer feest). Het ceremonieel er omheen was wel mooi om te zien. Overigens mocht je niet op je slippers rondlopen, dus moest je die bij de ingang afgeven en op de blote voeten verder. Af en toe behoorlijk pijnlijk over het zand met stenen.. Wat wel onze aandacht trok is de verdedigingslinie die het Kraton had. Langs de hekken stonden diverse kanonnen, allemaal van Nederlandse makelij. Daar is Bendert weer een uurtje zoet mee!

Solo is ook bekend om de vele eettentjes op straat. Wat een culinair feest is het hier! Wie zijn wij om hier niet mee te vieren? Zo wordt er in de ochtend voornamelijk Soto gegeten. Dit is een soort soep. Naast spiesjes, verschillende soorten nasi's, kun je je hier ook tegoed doen aan allerlei soorten loempia's en vele soorten fruit. Alleen voor de straat vol eettentjes zou je een bezoek aan Solo moeten brengen. Bovendien is hier het leven ook wat goedkoper dan in de overige steden waar wij zijn geweest.

De valuta hier zorgt ervoor dat je jezelf miljonair waant, maar toch 'slechts' 100 euro op zak hebt. Op een of andere manier moet ik elke keer als ik heb gepind aan m'n zus denken. In Italië kreeg zij ooit (toen waren we denk ik 10 jaar, dus 8 jaar geleden..;p) duizend lire. Zij riep heel enthousiast dat ze een paard ging kopen. Ik weet niet heel veel meer van vroeger, maar dit nog wel. Elke keer als ik dus gepind heb wil ik heel hard roepen: "ik ga een paard kopen".

Zoals reeds gezegd vertrekken wij vanmiddag naar Surabaya. Om de middag nog een beetje te doden zijn we wezen shoppen. Dit is echt een schoenveter walhalla. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een sokken-tic heb (ik heb nooit twee dezelfde sokken aan), maar ik heb ook een veter-tic. Ik heb in een paar schoenen bij voorkeur ook twee verschillende kleuren veters. Hier heb je voor 23 cent alle kleuren van de regenboog. Voordat je het weet sta je met 20 paar veters buiten..

Om naar het station te komen hebben wij toch maar de taxi gepakt, ondanks dat het station maar 4 kilometer was. Alhoewel mijn rechtervoet al stukken minder gezwollen is, blijft lopen pijnlijk. Helaas is uiteindelijk ook mijn tand geheel afgebroken, die sinds de val al los zat. Ik had gehoopt op een behoud tot in Nederland. In China raakte ik ook een tand kwijt, dat kwam door een pul met whiskey-cola. Nu was er geen alcohol in het spel, alleen een hoogteverschil die ik niet (kon) zien. De wonden helen ontzettend mooi, alleen de rugpijn lijkt steeds maar erger te worden. Nu heb ik tot nu toe nauwelijks iets gelaten voor de lichamelijke ongemakjes, maar we hebben ons vervolgprogramma wel iets aangepast. En misschien een keer een taxi pakken in plaats van alleen maar sjouwen ;)

In de taxi kwam ik er ook achter dat toeteren, daar heb ik in ons vorige blog al over geschreven, nog een functie dient. Remmen kan vervangen worden door een goede tetter op de toeter! Ik heb aantekeningen gemaakt, zodat wij dit in Nederland eens kunnen uitproberen!

Ons volgende bericht komt uit Surabaya!

Lieve groetjes!
Bendert en Suus