De wondere Suus-wereld!
Door: Suus
Blijf op de hoogte en volg Suus
05 Augustus 2015 | Indonesië, Kuta
De wondere Suus-wereld
Na een prachtige reis door Java werd het tijd om richting Bali te gaan. Na wat informatie ingewonnen te hebben bleek dat we vanuit Surabaya de trein konden pakken, over konden stappen op een busje, vervolgens met een boot verder en het laatste gedeelte van de reis weer met een mini-busje af te leggen. Een intensieve reis waarvoor minimaal 12 uur voor stond (als ik dan vroeg hoezo minimaal, kregen we het antwoord dat je soms best een paar uurtjes overstap tijd kon hebben). Klinkt aanlokkelijk, ik geef het toe.. De andere optie was vliegen, reistijd 50 minuten en dat voor 2,50 euro meer per persoon. Wij neppe backpackers aka luxejunks zijn voor de laatste optie gegaan. Wel onder de noemer 'beter-voor-de-rug-van-suus'.
We vlogen met Lion-air, stuk goedkoper dan Air-Asia (mocht je ooit naar Indonesië gaan dan kun je even gericht kijken, je hoeft je bagage ook niet bij te betalen). Waarschijnlijk probeerden ze een deel van de ticketprijs via onze bagage te compenseren. Toen wij onze ingecheckte backpack gingen ophalen bleken wat ritsen open te staan van de zijvakjes. Veel plezier met onze vieze boxershorts en sokken! Scheelt alweer een handwasje :)
Aangekomen in Den Pasar vervolgden we onze weg naar Ubud. We zaten in een mooi hotel en zij hadden ons al twee keer gemaild of wij een upgrade wilden. Wij, oke oke ik (Suus), wilde(n) niet dat extra bedrag betalen voor onzinnige luxe, dus geen upgrade. Bij het hotel bleek dat wij de upgrade toch hadden gekregen, maar dan van het huis. En ik geef toe, lekkere upgrade! Wij hadden een kamer met mini-tuintje ervoor en toegang tot een zwembad en eigen ligstoelen. Wel ben ik keurig om klokslag acht uur als een gek handdoeken gaan leggen op onze bedjes, gewoon voor het geval er een paar Nederlanders (of Duitsers) op onze bedden gingen liggen ;).
Naast het hotel lag Mandela Wandera Wana, ook wel Monkey-forrest genoemd. Dat stond op onze to-do list in ieder geval. Vanaf het hotel was er een binnendoor-route naar het centrum van Ubud. Deze liep achter het apenbos langs. Alhoewel er een hek om het apenbos zit, chillen de apen waar ze maar willen. Dus al lopend op het pad ging er regelmatig even een aap aan je hangen om je broekzakken te controleren op eten. Bendert vond het geweldig! Ik daarentegen was er niet heel gecharmeerd van (nietuss, heus niet bang..).
De volgende dag hebben wij het apenbos bezocht. Het begon al goed toen ik een stap achteruit deed en op het eten van een aap ging staan. Ik kan je verzekeren, in de apenwereld doen ze aan corrigerende tikken. Nadat ik met een klap op mijn been gecorrigeerd was ging de aap onverstoord door met eten. De klap was overigens niet hard en iedereen kon er om lachen, behalve ik natuurlijk. Ik ben immers geen fan (nope, niet bang). Ik had een rok aan die een beetje wappert, voor apen het teken dat het speelkwartier is begonnen. Zucht! Welkom in de Suus-wereld! Wat Bendert heeft, blijk ik dus met brutale apen te hebben. Verscheidende apen klommen op mij, of gingen onder of aan mijn rok hangen. Als ze bijna bij mijn borsten waren maakten ze een salto achterover, om vervolgens weer op mij te springen. En dan vind ik die kleine aapjes wel schattig, maar die grote he?!.. Eerlijk is eerlijk, we hebben ons wel vermaakt. Bendert wilde ook graag apen om zich heen, dus hij heeft een tros bananen gekocht. Ik zou dan een foto maken als hij een aap een banaan geeft, goed idee toch? Apen leven echter in groepen, en hebben dominante leiders. Als Bendert dus een banaantje wil geven aan een schattig aapje, komt er een grote(re) aap met een noodgang aangestormd, en de kleine aap rent weg. Ik met mijn fototoestel in de aanslag, klaar om het bananen-contact-moment te vereeuwigen... Gooit Bendert snel de banaan weg! Ik zou mezelf ook niet zijn als ik even vriendelijk informeer waarom hij die keus maakte.. Zoiets in de trant van "He lul, waarom flikker je die banaan nou weg, jij wil toch zonodig die beesten voeren, zo kan ik geen foto maken". . ;). De volgende banaan ging precies hetzelfde en ik mopperde dat ik een fortuin aan die bananen had uitgegeven. De rust was wedergekeerd en uiteindelijk kon Bendert de bananen rustig uitdelen. Ik droeg de bananen in mijn handtas en dat hadden de apen snel door. Bendert mocht dus met mijn handtas sjouwen! Het bos was geweldig! Ontzettend mooi en koel. Bendert maakte hier en daar een kiekje van mij en toen ik een foto terugkeek zag ik iets vreemds.. Ik zag mijn ondergoed.. En de rok was een stuk langer.. De apen hadden zo aan mijn rok gehangen dat deze was afgezakt, en ik loop dus al een uur met een afgezakte rok rond . Waarom! Waarom kunnen mannen dat niet zien?! Bendert vond het heel vermakelijk, ik minder.
Die avond was ik niet lekker en eindigde in de nacht met mijn hoofd boven de toiletpot. Helaas geen inspectie of de schoonmaak goed was, maar een ouderwetse middenrif-training. Natuurlijk gaat dit gepaard met een aantal decibel, serieus, daar kan ik echt niets aan doen. Bendert werd wakker en kwam even een kijkje nemen. Hij was zo ontzettend lief en meegaand! Zoiets als: "serieus? Moet dat echt zo luid? De buren kunnen je horen. Ik vind niet normaal". Terug naar bed en volgende dag toch maar voorzichtig ontbijtje geprobeerd.
Voor deze dag stond een bezoek aan de rijstvelden op het programma. Wil je ooit een relatietests doen, ga dan samen fietsen richting de rijstvelden. Wat je ook doet, altijd de zin eindigen met schatje, dat werkt écht.. (Op je zenuwen ja!).
We hadden mooie mountainbikes gehuurd, met onwijs veel versnellingen (denk ik, want snapte geen snars van dat hele systeem waardoor ik maar alles in dezelfde versnelling heb gefietst). Het begon al goed, bij het opstappen en wegfietsen ging Bendert aan de rechterkant van de weg fietsen. Ik riep: "links Bendert, links, LINKS, LIIIIIIINNNNNNKKKKKSSSSS!!!!". Bendert: "jahaaa schatje, doe ik zo schatje, eerste even ..." LINKS!". "JAHAAAA schatje". Ik zeg altijd je bent een stronteigenwijze Fries, maar aangezien ik dit al een maand niet meer heb gezegd, vermoed ik dat hij mij deze uitspraak wilde ontlokken. Zijn missie in deze was geslaagd.
Het kibbelen hield niet op nadat Bendert besloot toch maar links te gaan rijden (waarbij hij regelmatig even naar rechts dook). Het ontzettend drukke verkeer, de pittige beklimmingen en afdalingen en tot slot de route, leidden ook tot kleine meningsverschillen. Het is enorm fijn om bergafwaarts te gaan, zodat je al snelheid hebt voordat je weer bergopwaarts moet. Het is alleen jammer dat als ik onderaan de berg ben, ik eerst koffie kan gaan zetten (zou bijna zeggen de bonen zelf plukken), de krant kan gaan lezen en dan nog moet wachten totdat Bendert beneden komt. Hij boos omdat ik te hard ga, ik boos omdat ik op hem moest wachten en geen snelheid meer heb. Vervolgens waren we met een hele heftige klim bezig, het zweet stroomde letterlijk langs mij heen. Weer stoppen om op de kaart te kijken. Ik kon me niet voorstellen dat we zo extreem moesten 'klimmen'. Bendert met z'n Google maps.. nee, nog klein stukje rechtdoor. Uiteindelijk, je raadt het al.. We hadden die laatste beklimming niet hoeven doen. Weer terug naar beneden, ik heb wat foto's van een brug af gemaakt, nog even wat water gedronken en daar kwam Bendert aan ;). Uiteindelijk waren we er, en het was ontzettend mooi! Teruggereden naar de stad alwaar we iets te drinken gingen halen. Knalrode hoofden en zweet overal stapten we een terrasje op. Er werd gelijk een waaier naast ons gezet en aangeboden om ons even op te frissen. Mmmm.... Kennelijk zien we er uit zoals wij ons voelen. Nadat we op de kaart hebben laten zien hoe we gegaan zijn (en zij erachter kwamen dat we op fietsen waren en geen scooter) werden we even heel ordinair uitgelachen. Sukkels! Die route moet je niet fietsen in deze hitte. En bedankt! We vervolgden onze weg, inmiddels was ik aan het klappertanden (later bleek dat ik koorts had en dan inspanning niet echt handig was). Gelukkig was onze laatste route behoorlijk vlak te noemen. Ik fiets in Nederland elke dag rond de 25 kilometer, dus dacht dat hier ook wel kon doen. Verkeer, hitte en slechte wegen speeldden ons echter parten. Terug in het hotel hebben we een duik genomen in het zwembad. Terwijl we op onze strandstoel lagen zei Bendert dat hij een fantastische dag heeft gehad. Ik dacht aan al die keren dat we elkaars hoofd wel konden inslaan, maar antwoordde toch met: "ik ook... Schatje".
Die avond werd ik pas echt goed ziek. Spijt van al dat water dat ik had gedronken hing ik met m'n hoofd boven de toiletpot. Bendert kon zijn lachen niet inhouden. "In hemelsnaam Suus, wie maakt nou zoveel lawaai". Toen ik antwoordde dat mijn vader ook de hele buurt bij elkaar 'schreeuwt' tijdens het overgeven viel hij even stil. Kan die discussie ook weer een paar maanden de kast in ;). De volgende dag de hele dag op bed gelegen. Tegen etenstijd heeft Bendert eten op de kamer laten komen voor zichzelf. Er is niets lekkerders om ziek te zijn (en misselijk) en dan gaat iemand naast je een bord geurende nasi (met vis) gaat veroberen. Die staat genoteerd in mijn boekje van pay-back-time! :)
De laatste dag zijn we in Ubud op tempeltocht geweest. Ze hebben hier ontzettend veel tempels, maar dan kleinere. Overal staat een nummer bij, dus je kunt ze zo aflopen. We liepen terug naar ons hotel over het binnendoorweggetje achter het apenbos. Bendert had nu een plastic tasje in de hand en was daarmee 'person of interest' voor alle apen. Ze klommen over het hek heen en belaagden hem van alle kanten. Ze hingen aan het zakje en waren regelmatig aan het touwtrekken met Bendert. Overigens heb ik geen een keer geholpen :). Uiteindelijk kwamen we op de splitsing waarbij we konden oversteken naar een ander pad, dit omdat je anders jezelf plat tegen de muur moet drukken vanwege passerende scooters. En zelfs plat tegen de muur zijn we niet plat ;). Het oversteken naar een ander pad klinkt eenvoudig maar is het niet. Er is een richel van ongeveer 10 cm, je moet beide armen om een dikke pilaar slaan, tenen op de richel en dan kun je zo naar het andere pad zwaaien. Wel goed mikken want de richel hangt boven een behoorlijk afgrond. Eeniewees Bendert zwiepert naar het andere pad en werd daar opgewacht door wel 15 apen. Vond ik erg grappig, Bendert minder grappig. Gelukkig was daar een local die de apen afleidde zodat wij aaploos onze weg konden vervolgen.
Op onze laatste avond hebben wij een Balinese massage gehad. Heerlijke afsluiting van ons avontuur in Ubud. Na de massage kregen een kop thee. Er werd een kannetje bijgezet, Bendert zei tegen me dat het honing was en in m'n thee moest gooien. Hoppa, ladingen vol honing in m'n thee, wel fijn om m'n keel te smeren. Helaas bleek het gembersiroop te zijn. Zonde van de massage, want in een stuiptrekking schoot ik overeind. M'n keel stond in de fik. Wie ben ik om hem ook niet te laten genieten van een brandende thee. Ik bood hem mijn thee aan en hij proestte het uit. "Dit is geen honing" riep hij... No shit Sherlock ;).
Om terug te komen op de titel.. Geconcludeerd kan worden dat wij in Ubud de Suus-wereld hebben ontdekt. Niet alleen de Suus-wereld waarin ik denk te leven en mijzelf als superheld beschouw. Overigens ben ik het wel, maar schep daar gewoon niet graag over op. De Suus-wereld is vrij complex. Zo ben ik heel emotioneel en expressief. En bij vlagen kan het mijzelf geen reet schelen wat anderen van mij denken (bij vlagen dan he). Zo heb ik voor elk humeur een ander stemmetje en deuntje. Als ik bananen zie (en die verkopen ze hier op elk stalletje) roep ik met mijn Minion-stem: "baanaaaanaaaaaaaa, banana banana banaaannaaaaaa huhuhu". En ja, ook bij papaya doe ik het zwoele papaya stemmetje. Medelijden met Bendert? Niet nodig, hij doet inmiddels (meestal) vrolijk mee (of schudt z'n hoofd, ligt eraan hoeveel mensen het horen), maar hij heeft het enorm naar zijn zin in de Suus-wereld. Toch mooi hoe twee compleet verschillende werelden zo harmonieus (of fietstochten na) naast elkaar kunnen fungeren.
Morgen staat Kuta op het programma!
Na een prachtige reis door Java werd het tijd om richting Bali te gaan. Na wat informatie ingewonnen te hebben bleek dat we vanuit Surabaya de trein konden pakken, over konden stappen op een busje, vervolgens met een boot verder en het laatste gedeelte van de reis weer met een mini-busje af te leggen. Een intensieve reis waarvoor minimaal 12 uur voor stond (als ik dan vroeg hoezo minimaal, kregen we het antwoord dat je soms best een paar uurtjes overstap tijd kon hebben). Klinkt aanlokkelijk, ik geef het toe.. De andere optie was vliegen, reistijd 50 minuten en dat voor 2,50 euro meer per persoon. Wij neppe backpackers aka luxejunks zijn voor de laatste optie gegaan. Wel onder de noemer 'beter-voor-de-rug-van-suus'.
We vlogen met Lion-air, stuk goedkoper dan Air-Asia (mocht je ooit naar Indonesië gaan dan kun je even gericht kijken, je hoeft je bagage ook niet bij te betalen). Waarschijnlijk probeerden ze een deel van de ticketprijs via onze bagage te compenseren. Toen wij onze ingecheckte backpack gingen ophalen bleken wat ritsen open te staan van de zijvakjes. Veel plezier met onze vieze boxershorts en sokken! Scheelt alweer een handwasje :)
Aangekomen in Den Pasar vervolgden we onze weg naar Ubud. We zaten in een mooi hotel en zij hadden ons al twee keer gemaild of wij een upgrade wilden. Wij, oke oke ik (Suus), wilde(n) niet dat extra bedrag betalen voor onzinnige luxe, dus geen upgrade. Bij het hotel bleek dat wij de upgrade toch hadden gekregen, maar dan van het huis. En ik geef toe, lekkere upgrade! Wij hadden een kamer met mini-tuintje ervoor en toegang tot een zwembad en eigen ligstoelen. Wel ben ik keurig om klokslag acht uur als een gek handdoeken gaan leggen op onze bedjes, gewoon voor het geval er een paar Nederlanders (of Duitsers) op onze bedden gingen liggen ;).
Naast het hotel lag Mandela Wandera Wana, ook wel Monkey-forrest genoemd. Dat stond op onze to-do list in ieder geval. Vanaf het hotel was er een binnendoor-route naar het centrum van Ubud. Deze liep achter het apenbos langs. Alhoewel er een hek om het apenbos zit, chillen de apen waar ze maar willen. Dus al lopend op het pad ging er regelmatig even een aap aan je hangen om je broekzakken te controleren op eten. Bendert vond het geweldig! Ik daarentegen was er niet heel gecharmeerd van (nietuss, heus niet bang..).
De volgende dag hebben wij het apenbos bezocht. Het begon al goed toen ik een stap achteruit deed en op het eten van een aap ging staan. Ik kan je verzekeren, in de apenwereld doen ze aan corrigerende tikken. Nadat ik met een klap op mijn been gecorrigeerd was ging de aap onverstoord door met eten. De klap was overigens niet hard en iedereen kon er om lachen, behalve ik natuurlijk. Ik ben immers geen fan (nope, niet bang). Ik had een rok aan die een beetje wappert, voor apen het teken dat het speelkwartier is begonnen. Zucht! Welkom in de Suus-wereld! Wat Bendert heeft, blijk ik dus met brutale apen te hebben. Verscheidende apen klommen op mij, of gingen onder of aan mijn rok hangen. Als ze bijna bij mijn borsten waren maakten ze een salto achterover, om vervolgens weer op mij te springen. En dan vind ik die kleine aapjes wel schattig, maar die grote he?!.. Eerlijk is eerlijk, we hebben ons wel vermaakt. Bendert wilde ook graag apen om zich heen, dus hij heeft een tros bananen gekocht. Ik zou dan een foto maken als hij een aap een banaan geeft, goed idee toch? Apen leven echter in groepen, en hebben dominante leiders. Als Bendert dus een banaantje wil geven aan een schattig aapje, komt er een grote(re) aap met een noodgang aangestormd, en de kleine aap rent weg. Ik met mijn fototoestel in de aanslag, klaar om het bananen-contact-moment te vereeuwigen... Gooit Bendert snel de banaan weg! Ik zou mezelf ook niet zijn als ik even vriendelijk informeer waarom hij die keus maakte.. Zoiets in de trant van "He lul, waarom flikker je die banaan nou weg, jij wil toch zonodig die beesten voeren, zo kan ik geen foto maken". . ;). De volgende banaan ging precies hetzelfde en ik mopperde dat ik een fortuin aan die bananen had uitgegeven. De rust was wedergekeerd en uiteindelijk kon Bendert de bananen rustig uitdelen. Ik droeg de bananen in mijn handtas en dat hadden de apen snel door. Bendert mocht dus met mijn handtas sjouwen! Het bos was geweldig! Ontzettend mooi en koel. Bendert maakte hier en daar een kiekje van mij en toen ik een foto terugkeek zag ik iets vreemds.. Ik zag mijn ondergoed.. En de rok was een stuk langer.. De apen hadden zo aan mijn rok gehangen dat deze was afgezakt, en ik loop dus al een uur met een afgezakte rok rond . Waarom! Waarom kunnen mannen dat niet zien?! Bendert vond het heel vermakelijk, ik minder.
Die avond was ik niet lekker en eindigde in de nacht met mijn hoofd boven de toiletpot. Helaas geen inspectie of de schoonmaak goed was, maar een ouderwetse middenrif-training. Natuurlijk gaat dit gepaard met een aantal decibel, serieus, daar kan ik echt niets aan doen. Bendert werd wakker en kwam even een kijkje nemen. Hij was zo ontzettend lief en meegaand! Zoiets als: "serieus? Moet dat echt zo luid? De buren kunnen je horen. Ik vind niet normaal". Terug naar bed en volgende dag toch maar voorzichtig ontbijtje geprobeerd.
Voor deze dag stond een bezoek aan de rijstvelden op het programma. Wil je ooit een relatietests doen, ga dan samen fietsen richting de rijstvelden. Wat je ook doet, altijd de zin eindigen met schatje, dat werkt écht.. (Op je zenuwen ja!).
We hadden mooie mountainbikes gehuurd, met onwijs veel versnellingen (denk ik, want snapte geen snars van dat hele systeem waardoor ik maar alles in dezelfde versnelling heb gefietst). Het begon al goed, bij het opstappen en wegfietsen ging Bendert aan de rechterkant van de weg fietsen. Ik riep: "links Bendert, links, LINKS, LIIIIIIINNNNNNKKKKKSSSSS!!!!". Bendert: "jahaaa schatje, doe ik zo schatje, eerste even ..." LINKS!". "JAHAAAA schatje". Ik zeg altijd je bent een stronteigenwijze Fries, maar aangezien ik dit al een maand niet meer heb gezegd, vermoed ik dat hij mij deze uitspraak wilde ontlokken. Zijn missie in deze was geslaagd.
Het kibbelen hield niet op nadat Bendert besloot toch maar links te gaan rijden (waarbij hij regelmatig even naar rechts dook). Het ontzettend drukke verkeer, de pittige beklimmingen en afdalingen en tot slot de route, leidden ook tot kleine meningsverschillen. Het is enorm fijn om bergafwaarts te gaan, zodat je al snelheid hebt voordat je weer bergopwaarts moet. Het is alleen jammer dat als ik onderaan de berg ben, ik eerst koffie kan gaan zetten (zou bijna zeggen de bonen zelf plukken), de krant kan gaan lezen en dan nog moet wachten totdat Bendert beneden komt. Hij boos omdat ik te hard ga, ik boos omdat ik op hem moest wachten en geen snelheid meer heb. Vervolgens waren we met een hele heftige klim bezig, het zweet stroomde letterlijk langs mij heen. Weer stoppen om op de kaart te kijken. Ik kon me niet voorstellen dat we zo extreem moesten 'klimmen'. Bendert met z'n Google maps.. nee, nog klein stukje rechtdoor. Uiteindelijk, je raadt het al.. We hadden die laatste beklimming niet hoeven doen. Weer terug naar beneden, ik heb wat foto's van een brug af gemaakt, nog even wat water gedronken en daar kwam Bendert aan ;). Uiteindelijk waren we er, en het was ontzettend mooi! Teruggereden naar de stad alwaar we iets te drinken gingen halen. Knalrode hoofden en zweet overal stapten we een terrasje op. Er werd gelijk een waaier naast ons gezet en aangeboden om ons even op te frissen. Mmmm.... Kennelijk zien we er uit zoals wij ons voelen. Nadat we op de kaart hebben laten zien hoe we gegaan zijn (en zij erachter kwamen dat we op fietsen waren en geen scooter) werden we even heel ordinair uitgelachen. Sukkels! Die route moet je niet fietsen in deze hitte. En bedankt! We vervolgden onze weg, inmiddels was ik aan het klappertanden (later bleek dat ik koorts had en dan inspanning niet echt handig was). Gelukkig was onze laatste route behoorlijk vlak te noemen. Ik fiets in Nederland elke dag rond de 25 kilometer, dus dacht dat hier ook wel kon doen. Verkeer, hitte en slechte wegen speeldden ons echter parten. Terug in het hotel hebben we een duik genomen in het zwembad. Terwijl we op onze strandstoel lagen zei Bendert dat hij een fantastische dag heeft gehad. Ik dacht aan al die keren dat we elkaars hoofd wel konden inslaan, maar antwoordde toch met: "ik ook... Schatje".
Die avond werd ik pas echt goed ziek. Spijt van al dat water dat ik had gedronken hing ik met m'n hoofd boven de toiletpot. Bendert kon zijn lachen niet inhouden. "In hemelsnaam Suus, wie maakt nou zoveel lawaai". Toen ik antwoordde dat mijn vader ook de hele buurt bij elkaar 'schreeuwt' tijdens het overgeven viel hij even stil. Kan die discussie ook weer een paar maanden de kast in ;). De volgende dag de hele dag op bed gelegen. Tegen etenstijd heeft Bendert eten op de kamer laten komen voor zichzelf. Er is niets lekkerders om ziek te zijn (en misselijk) en dan gaat iemand naast je een bord geurende nasi (met vis) gaat veroberen. Die staat genoteerd in mijn boekje van pay-back-time! :)
De laatste dag zijn we in Ubud op tempeltocht geweest. Ze hebben hier ontzettend veel tempels, maar dan kleinere. Overal staat een nummer bij, dus je kunt ze zo aflopen. We liepen terug naar ons hotel over het binnendoorweggetje achter het apenbos. Bendert had nu een plastic tasje in de hand en was daarmee 'person of interest' voor alle apen. Ze klommen over het hek heen en belaagden hem van alle kanten. Ze hingen aan het zakje en waren regelmatig aan het touwtrekken met Bendert. Overigens heb ik geen een keer geholpen :). Uiteindelijk kwamen we op de splitsing waarbij we konden oversteken naar een ander pad, dit omdat je anders jezelf plat tegen de muur moet drukken vanwege passerende scooters. En zelfs plat tegen de muur zijn we niet plat ;). Het oversteken naar een ander pad klinkt eenvoudig maar is het niet. Er is een richel van ongeveer 10 cm, je moet beide armen om een dikke pilaar slaan, tenen op de richel en dan kun je zo naar het andere pad zwaaien. Wel goed mikken want de richel hangt boven een behoorlijk afgrond. Eeniewees Bendert zwiepert naar het andere pad en werd daar opgewacht door wel 15 apen. Vond ik erg grappig, Bendert minder grappig. Gelukkig was daar een local die de apen afleidde zodat wij aaploos onze weg konden vervolgen.
Op onze laatste avond hebben wij een Balinese massage gehad. Heerlijke afsluiting van ons avontuur in Ubud. Na de massage kregen een kop thee. Er werd een kannetje bijgezet, Bendert zei tegen me dat het honing was en in m'n thee moest gooien. Hoppa, ladingen vol honing in m'n thee, wel fijn om m'n keel te smeren. Helaas bleek het gembersiroop te zijn. Zonde van de massage, want in een stuiptrekking schoot ik overeind. M'n keel stond in de fik. Wie ben ik om hem ook niet te laten genieten van een brandende thee. Ik bood hem mijn thee aan en hij proestte het uit. "Dit is geen honing" riep hij... No shit Sherlock ;).
Om terug te komen op de titel.. Geconcludeerd kan worden dat wij in Ubud de Suus-wereld hebben ontdekt. Niet alleen de Suus-wereld waarin ik denk te leven en mijzelf als superheld beschouw. Overigens ben ik het wel, maar schep daar gewoon niet graag over op. De Suus-wereld is vrij complex. Zo ben ik heel emotioneel en expressief. En bij vlagen kan het mijzelf geen reet schelen wat anderen van mij denken (bij vlagen dan he). Zo heb ik voor elk humeur een ander stemmetje en deuntje. Als ik bananen zie (en die verkopen ze hier op elk stalletje) roep ik met mijn Minion-stem: "baanaaaanaaaaaaaa, banana banana banaaannaaaaaa huhuhu". En ja, ook bij papaya doe ik het zwoele papaya stemmetje. Medelijden met Bendert? Niet nodig, hij doet inmiddels (meestal) vrolijk mee (of schudt z'n hoofd, ligt eraan hoeveel mensen het horen), maar hij heeft het enorm naar zijn zin in de Suus-wereld. Toch mooi hoe twee compleet verschillende werelden zo harmonieus (of fietstochten na) naast elkaar kunnen fungeren.
Morgen staat Kuta op het programma!
