De wondere wereld van Bendert!

De treinreis van Bandung naar Yogyakarta stond vandaag op het programma. In de rij bij het station en hop de trein in. Als westerlingen werden we er zo uitgepikt en wij mochten alvast plaatsnemen, want onze trein stond klaar. Eenmaal in de trein moesten we onze kaartjes laten zien. Wij hadden dus niet de beste (duurste) klasse geboekt en we werden zo weer de trein uitgezet. Wachten op het perron dus. Daar kwamen we ook nog een paar andere cheap-ass backpackers tegen, alhoewel zij gisteren pas hadden geboekt en pas echt de hoofdprijs betaald hadden (oke, nog maar 15 euro voor een treinreis van 'acht' uur). Terwijl we snel even reisprogramma's uitwisselden en de do('s) en don't(s) kwam daar Pippin aanzetten. Ha, gisteren zei ik dat ik morgen pas wilde pinnen, zou hij alsnog proberen de 200.000 roepie voorschot te krijgen? Na een vriendelijke begroeting vroeg hij of Harry ons al gebeld had. Nee, dat was niet het geval. Nou dan zal hij dat wel onderweg doen. Hij nam nog even wat afspraken met ons door (die hij met Harry had gemaakt). Ons treindeel kwam binnen en we namen afscheid, zonder aanbetaling van de toer, hij kreeg ook geen kans dit nog een keer te vragen, want daarvoor was geen tijd meer omdat de conducteur ons wenkte te komen.

De treinrit was er een van uitersten. Prachtige vergezichten, imposante bruggen waar we overheen gingen, uitgestrekte rijstvelden en ga zo maar door. Prachtig! Aan de andere kant was de trein overvol, we hebben negen uur lang tussen de schreeuwende mensen gezeten. Een aspirine of zes was nodig om het uit te kunnen houden. En de airco... bij binnenkomst blij verrast door het zien van een airco, helaas bleek het een showmodel te zijn. Klotsende oksel, ogen tekort en tuiterende oren, houten reet; wat een rit! Natuurlijk kwam ongeveer elk kind even staren naar Bendert. En als ze echt veel lef hadden zeiden ze ook nog iets tegen hem.

De kaartcontrole was uiterst effectief. Allereerst kwam er een geüniformeerde man binnen met een mitrailleur. Die ging achterin de wagon staan (achter ons dus, we waren op onze hoede, we keken elkaar aan met een blik van wat-gaat-er-gebeuren?!). Vervolgens kwam de conducteur binnen. Een ogenschijnlijk jong jochie in een mooi pak gestoken met een veel te grote pet. Daarachter liep een steward, hij mocht een mooie blouse aan. De conducteur controleerde van iedereen de kaartjes en vroeg waar de reis heen ging. De steward noteerde de stoelnummers en de eindbestemming. Zo hoefde je niet nog een keer je kaartje te laten zien. De steward en de conducteur werden vergezeld door nog een geüniformeerde man met mitrailleur. Misschien moet de NS op werkbezoek gaan om geweld tegen conducteurs tegen te gaan ;)

Na negen uur was het eindelijk zover. Totaal doorweekt stapten wij de trein uit. Op zoek naar Harry. Weet je nog dat ik net vertelde dat Pippin vroeg of Harry ons al gebeld had? Nou, dat kon dus ook niet, want wij hebben ons nummer nooit gegeven.... Je voelt hem al aankomen, natuurlijk was er geen Harry! Ja, Harry van Sunweb, maar die ligt ergens in Portugal met zijn testbips de bedden te testen of een of andere man naar de Hippiemarkt te praten. Nee, geen Harry hier en zeker geen verrassing voor mij. Bendert daarentegen is al het vertrouwen in de mensheid kwijt. Pippin was zo'n leuk mannetje.. Bendert wilde eerst ook gewoon die 200.000 betalen, temeer omdat hij moeilijk (lees: geen) (lees: never ever) nee kan zeggen. Terwijl de laatste taxi's (met meter) vertrokken stond Bendert nog uit te kijken naar Harry.

Op gegeven moment heb ik hem op een vriendelijke doch zeer Suus-eigen manier duidelijk gemaakt dat Harry niet bestaat. Ik weet, ik ben een bitch, wen er maar aan ;)
De metertaxi's waren inmiddels weg, op naar de straattaxi's. De prijs naar ons hotel moest ongeveer 25.000 zijn (nog net geen twee euro), maar ik was bereid om tot 40.000 te gaan (dat is 1/3 meer, maar je moet je medemens wat gunnen en niet altijd het onderste uit de kan proberen te halen), maar dan ook geen roepie meer. Mijn tactiek uit China heb ik toegepast. Deze is als volgt: Luister, ik heb geen zin in afdingen, ik wil het voor 40.000 roepie, doe je het daarvoor of niet, even goede vrienden. De chauffeurs hier denken dan.. 'oh die wil onderhandelen'. Nee mensen, nee, ik ben moe, ik heb zweet uit poriën lopen waar ik het bestaan niet van wist, ik wil niet onderhandelen. Hij bood 75.000. Toen ik wederom 40.000 zei, bood hij 50.000. Ik was er eigenlijk wel weer klaar mee. Hij zei dat het nu eenmaal zo werkt, dat het een spel is. Ik moest dan ook wat roepen en dan komen we tot 45.000 roepie. Even voor de goede orde, 5.000 roepie is ongeveer 35 eurocent. Maar gaat om het principe, ik was met een metertaxi 25.000 kwijt geweest en ik had aangegeven dat ik geen zin in onderhandelen had, maar hij voor zichzelf de keuze kon maken. Dus we zijn de ruim 4,5 kilometer gaan lopen met bepakking. Het was de heuvel op, lekker warm, prima om te wandelen! Eenmaal aangekomen bij ons hostel liepen we er bijna langsheen. Er staat geen naam op, geen hostel of hotel-aanwijzing. Het lijkt een school. Hulde voor Google-maps!

We werden met open armen verwelkomd! Wat een geweldig hostel! We hebben een kamer (wederom met eigen toilet, woehoeee) aan de tuin. Daar kunnen we ons ontbijt eten en even lekker bijkomen onder het genot van een bak thee. Eigen toilet is nodig voor Bendert, die na vier dagen Norrit slikken nog steeds aan darmspoelingen doet.

De eerste dag in Yogyakarta zijn we naar het Kraton geweest. Dit is het paleis van de Sultan. We zochten een woord om het te beschrijven, maar we houden het op 'interessant'...
Ook hier waren we weer in de wondere wereld van Bendert, waaraan ik in de titel reeds refereerde. Nu wordt het tijd deze titel uit te leggen. Bendert en ik hebben best wat landen mogen bezoeken. Waar we ook komen, Bendert heeft een aantrekkingskracht op mensen. Tijdens onze backpacktocht in Vietnam, China, Thailand enzovoort werd Bendert steeds aangeraakt door mensen op straat. Monniken namen hem mee het klooster in, terwijl ik buiten moest wachten. In de supermarkt/ op straat in Nederland heeft hij dit effect ook op kinderen. De eerdere aanraakpogingen tijdens onze reizen konden we verklaren door het Boeddhisme. Hier is het overwegend Islamitsch. Toch geven vreemde mannen hem een hand. Mensen vragen of hij met hen en hun kinderen op de foto wil. En dan tegen mij zeggen dat hij zo goede uitstraling heeft. Het is ook wel een lieverd, maar soms moet hij zelf van zich afbijten. Op gegeven moment wil hij ook niet meer aangeraakt worden door vreemden en loop ik als een kenau-bodyguard om hem heen. Toch lijkt mij de Bendert-wereld mooi. Waar hij ook komt, mensen lachen altijd naar hem! En wat fijn dat ik zijdeling er van mee kan genieten!

Terug naar onze tweede avond in Yogyakarta. We zaten in de tuin en kregen enorm veel zin in een ijsje.. We hebben dus 6,5 kilometer gelopen voor een ijsje. Na zoveel inspanning hebben we er maar gelijk een groot ijsje van gemaakt! ;)

De derde dag stond in het teken van tempels. 3 uur in de ochtend ging de wekker want we zouden tussen half vier en kwart voor vier opgehaald worden. Dat werd dus iets over vieren.. Met de bus richting een heuvel (de Setumbu) tegenover Borobudur. Omdat we wat later waren hebben we de heuvel in een recordtempo moeten beklimmen. Omdat Indonesië zo dicht op de evenaar ligt moet je er snel bij zijn, het kan over zijn in 5 minuten. De zonsopgang dan he?! Als stoomtreinen sjouwden wij naar boven. De tong hing ergens halverwege de knieën, maar we hebben een nieuw record gevestigd! De zonsopgang nog kunnen zien (met de vulkaan Merapi op de achtergrond) en weer terug naar beneden. We vervolgden onze weg naar de site van Borobudur. De Borobudur is een boeddhistisch heiligdom. Omdat wij hier om half 7 in de ochtend waren viel de drukte nog mee. We hebben zowaar een aantal foto's kunnen maken waarop niet tientallen toeristen als achtergrondmodel (tegen wil en dank) fungeerden. Tegen 9 uur liepen wij terug naar de bus en het was op de parkeerplek goed druk geworden; er kwamen tientallen bussen tegelijkertijd binnen. Ons busje vertrok naar Prambanan. Op zich maar 50 kilometer, maar het verkeer hier is chaos, met de hoofdletter C. Op een tweebaansweg rijden ze gewoon met vijf auto's naast elkaar en de motors en scooters slalommen er letterlijk tussendoor. Inherent aan het bestuderen van een auto is het gas geven en het remmen, hier hoort daar claxonneren bij. Als er wordt getoeterd betekent dit dat de chauffeur meteen meer links gaat rijden, door het geluid van de toeter weet dus iedere weggebruiker die links rijdt dat ze een fractie van een seconde hebben om uit te wijken. Overigens kan het geluid van de toeter ook betekenen dat de bus naar rechts gaat. Daarnaast kan hetzelfde getoeter ook betekenen dat de voorganger moet opschieten, de chauffeur een bekende ziet, of gewoon zin heeft om te toeteren. Het is een chaotisch toeterend geheel! Maar, wonder boven wonder weer een rit overleefd en eindelijk bij Prambanan.

Prambanan is een Hindoestaanse tempel en de letterlijke betekenis is 'veel priesters'. Wij vonden de laatste tempel eigenlijk het mooist, juist omdat er zoveel details werden weergegeven. Het enige nadeel aan deze site was dat wij er rond 12 waren en er nauwelijks schaduw te vinden was. Het was heel erg heet. En dan bedoel ik ook extreem heet. Ik maakte her en der een foto van Bendert, terwijl hij gewillig voor mij aan het poseren was, werd hij meteen door Indonesiërs (er stonden ook andere Aziaten bij, zoals Chinezen) uit een andere hoek op de foto gezet. Bendert sist dan tegen mij: "weg hier, anders moet ik weer op de foto". Het leven in de Bendert-wereld heeft dus ook een keerzijde.

De 10 kilometer terugrijden nam iets meer dan een uur in beslag. Het plan was om even een middagdutje te doen, maar in Yogyakarta valt zoveel te beleven! Er is hier een festival waarbij er allerlei dansuitvoeringen worden gegeven. We hebben door de stad geslenterd, de muziek geluisterd en de dans bekeken. Nog een bezoekje gebracht aan 'spiesjesman'. Dat is een term die ik al in China bezigde. Daar stond een mannetje met zijn kraampje allerlei spiesjes te roosteren. Hier staan ze ook, om de 10 meter, met de heerlijkste sateetjes (mmmm... misschien een reden dat de Norrit niet aanslaat). Perfecte afsluiting van een perfecte dag!

Morgen vervolgen wij onze reis.. We gaan naar Solo! We kregen onze bevestiging van het hotel met de waarschuwing dat het een Sharia-hotel is. Of wij onze huwelijksakte even willen overleggen. Wij hadden dit hotel geboekt omdat er een zwembad bij zat (en binnen 1 kilometer van het centrum ligt en oke, ik geef toe, niet al te extreem duur is <15 euro per nacht>). Er moet in het zwembad een burkini gedragen worden. Die heb ik nou nét thuisgelaten. Heb al wel even snel geoefend hoe ik een hoofddoek moet dragen, maar we moeten maar afwachten of we überhaupt een kamer mogen delen!

We gaan het zien, morgen in Solo!

Groetjes, Bendert en Suus