Bandung

Bogor - Bandung

Het weekend na het Suikerfeest was voorbij, dus wij konden weer verder reizen. Op het programma stond Bandung. Bandung is de hoofdstad van de provincie West-Java. In Bandung was het iets koeler, wat een welkome afwisseling was. Nog steeds rond een graad of 27, maar dat is iets lager dan de rest van Java, omdat het op hoogland ligt (rond de 700 meter boven het zeeniveau... Nederland eat your heart out).

In Bogor kwamen we bepakt en bezakt aan op het drukke chaotische busstation. En dan moet je niet denken aan een westers busstation. Denk aan een half voetbalveld met alleen maar zand, allerlei gammele kraampjes er om heen, een stuk of duizend mensen en een stuk of 24 bussen. Uitlaatgassen en stuifzand, dan heb je ongeveer het goede beeld. De beste manier om je bus te vinden is zodra je één teen op het zand hebt gezet als een viswijf je bestemming te gaan roepen. Aangezien van ons twee ik toch wel by far het viswijf ben, heb ik deze taak met plezier op mij genomen. Dus al luid roepend 'BANDUUUUUUNG' kwamen wij het busstation op. Dit werd opgepikt door meerdere mensen waardoor er in twee seconden een stuk of 10 mensen Bandung riepen. En nee mensen, dit is geen grap. Zo gaat het. Overigens werkt dit ook erg goed in andere Aziatische landen en Midden-Amerika. Overigens kan ik iedereen toch wel afraden om op bijvoorbeeld station Arnhem al gillend het busstation op te lopen 'MALBURGEEEEEN'. Maar doe je het wel, laat het mij weten. Ben benieuwd!

De lokale bus naar Bandung was zojuist onderweg en wij konden nog half op de weg, half op het busstation instappen. Dat daarvoor twee drukke wegen tijdelijk tot stilstand werd gebracht was vrij normaal. Overigens gaan wij er geen hobby van maken om verkeer te laten stilleggen om in een bus te kunnen komen (in Jakarta was dit ook al het geval). Het was een toeringcar die een jaar of 40 geleden echt luxe was. Nu hing de bus aan elkaar met tape, ramen met tape en een achterdeur die niet zelf kon sluiten. Ontbrekende rugleuningen en ga maar door! We love it! Overigens kun je ook 'normale' bussen nemen. Die zijn heel, hebben airco en zijn sneller, maar die zijn duurder. Voor jullie beeldvorming; de luxe bussen zijn ongeveer 2,50 euro duurder pp dan de bus waar wij met de locals inzaten.

Eenmaal in Bandung aangekomen gingen we naar ons hostel. Prima plekje en van alle efficiënte gemakken voorzien. Zo was de toiletpot half onder de douche gemaakt, zodat je al toiletgaande kon douchen. Efficiënte ten voeten uit!
Het hostel serveerde een Indonesisch ontbijt. Zo zaten wij de volgende dag achter een bord rijst, gebakken aardappels met een paar bollen knoflook er doorheen gebakken en groenten met pepers, waardoor je al een zweetaanval kreeg voordat je überhaupt maar een stap had gedaan. En eerlijk is eerlijk, het was lekker!

Bij het station van Bandung ontmoetten wij een local Pippin genaamd. Hij heeft, naar eigen zeggen, bij Djoser gewerkt als gids in Indonesië, en vraagt of hij ons zal rondleiden. Na duidelijke prijsafspraken spreken we af voor de volgende dag.

Inderdaad, de volgende dag zitten we om half 8 aan het ontbijt en daar komt hij binnen. We pakken onze tassen en gaan onderweg met Pippin en onze Prive-chauffeur. We zetten koers naar Tangkuban Parahu. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een voorliefde voor vulkanen heb. Ik heb al menig vulkaan beklommen tijdens mijn reizen. De Tangkuban Parahu is een actieve vulkaan die dit jaar nog is uitgebarsten. Helaas ontdekten wij ook in de klim erheen dat mijn dikke knie en pijnlijke rug (ten gevolge van de val in Bogor) het klimproces ernstig belemmerde. Desalniettemin natuurlijk boven geweest en wat foto's gemaakt.
Vervolgens zijn we naar de theevelden gegaan. Uitgestrekte velden, groener dan groen. Super mooi (al moet ik eerlijk bekennen dat ik de velden in China en Vietnam indrukwekkender vond). Daarna nog naar een theefabriek geweest. We kregen een rondleiding, maar stelde eigenlijk ook niet heel veel voor. Rondleiding werd namelijk heel erg letterlijk genomen. We liepen een rondje om de fabriek, onder leiding van iemand. We zijn nog wel in de droogzolder geweest én hebben (ja ja hoogtepunt) kunnen zien waar ze de wagens die theebladeren aanvoeren onderhielden. Dit hoogtepunt wil ik nog verder visualiseren. Het was een schuur, afgesloten en daarvoor een stuk grond met olievlekken. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest om die 10 minuten te klimmen, anders had ik dit gemist..
Tijdens de prive-toer in de omgeving van Bandung zijn we nog her en der gestopt bij mooie uitkijkpunten, ook om foto's te maken.

Tot slot zijn we nog (ja ja je kent het wel zo'n verplichte stop) naar een farm geweest waar ze Civetkatten hebben. Het is een kat maar ziet er uit als een soort beertje. Die katten krijgen allerlei vruchten te eten, en koffiebonen. De koffiebonen worden weer uit hun ontlasting gezocht (dus op zoek naar ontlasting van katten om vervolgens in de ontlasting de koffiebonen te zoeken), en die bonen worden weer gewassen. Ze zeggen zeven keer, maar goed, wie zegt dat dit zo is, koffiebonen zijn bruin... Eeniewees, dit is zogenaamde Luwak-koffie en één van de duurste soorten in de wereld. En het schijnt ook super lekker te zijn! Voor de Bones-liefhebbers (serie), daarin wordt ook weleens over deze koffie gesproken.

Bij terugkomst zijn wij getrakteerd op een flinke stortbui! Het was gewoon lekker om even door de regen te lopen! Wij hebben daarna nog door de straten gelopen, maar van de oude glorie is weinig over. Conclusie: Bandung moet zeker op je to do-list staan, maar vooral vanwege
de omgeving.
Morgen vertrekken wij naar Yogyakarta. Pippin zegt geregeld te hebben dat een ene Harry ons komt ophalen bij het station. Harry zou dan weer een toer met ons kunnen maken. Het was heel vaag en ik geloof er geen snars van. We krijgen het nummer van Pippin, waar we ook zijn in Indonesië, hij weet wel 'mannetjes'. Oh ja, op het eind wilde Pippin ook nog even 200.000 roepie voor aanbetaling voor Harry. Haha, hij denkt zeker dat wij reismaagden zijn. Wel even duidelijk gemaakt dat ik ten eerste geen aanbetaling ga doen en ten tweede ik dat ook niet kan doen, omdat ik nog moet pinnen. Hij wilde wel even meelopen naar de ATM. Nou nee, ik pin morgen als ik op de trein stap, dan maar geen toer met Harry.

Voor ons een echte cliffhanger... Zal Harry morgen op station van Yogyakarta staan.. Of niet?! Wordt vervolgd!

Groetjes Bendert en Suus