Luxeproblemen! Abu Dhabi, Jakarta en Bogor

Luxeproblemen!
Beetje rare titel, maar eigenlijk komt het in de basis neer op luxeproblemen. Tijdens de reis hebben we behoorlijk wat zeurende mensen meegemaakt. Over de wachttijd op Abu Dhabi, de kwaliteit van het eten, de lange wachttijd op de koffers enzovoort enzovoort. Ik heb geconcludeerd dat het dan maar de titel luxeproblemen moest krijgen. Het loopt anders dan gehoopt, maar er is geen man overboord.

De vlucht naar Abu Dhabi verliep perfect! We kregen alsnog plekken naast elkaar, wel zo gezellig om te vieren dat ik Meester in de Rechten ben geworden! (Jeeeeeeehjjjj) De vlucht van Abu Dhabi naar Jakarta was het eerste luxeprobleem! We mochten heel erg vroeg boarden, namelijk een uur voor vertrektijd. Helaas kregen we geen toestemming om te vertrekken, met als gevolg dat we 1 uur en drie kwartier in de hitte hebben staan wachtend in een afgesloten vliegtuig, en geen airco. Tweede luxeprobleem diende zich aan toen bleek dat ze drie maaltijden tekort hadden, en daar uitgerekend bij onze rij achterkwamen. Tsja, wij hebben genoeg om op in te teren. De vlucht was met enige turbulentie, Bendert heeft zowat de hele vlucht geslapen, maar zelf beweert hij van niet. Op verzoek van de buren heb ik hem een paar keer aangetikt om het snurken naar een lager niveau te brengen (zijn letterlijke woorden bij het wakker worden: 'let me relax please' (veeg mij dan maar op). Overigens zat er aan mijn andere zijde ook een man (in een glitterpak) die ook flink aan het zagen was. Voor de vorm hem ook maar een paar keer aangestoten, ik ben immers de beroerdste niet!

Aangekomen in Jakarta hadden we eigenlijk maar één doel; naar Bogor! De bagage ophalen duurde 2 uur, wederom luxeprobleem ;). Terwijl we rustig op een bankje in de zon zaten te chillen vertrok de bus naar Bogor. Ik kon nog net duidelijk maken dat ik mee wilde aan een omstander, die vervolgens het hele busverkeer stil legde zodat wij nog in de bus konden stappen. En ik was het even vergeten, maar net zoals in Midden-Amerika helpen ze Bendert met de backpack en de vrouw moet het zelf maar regelen. Bendert, de koene gentleman die hij is, hielp vervolgens mij uit m'n backpack en zodra Bendert de tas vasthad hielpen ze hem weer. De bus ging via Jakarta naar Bogor. We zagen sloppenwijken onder bruggen, veel gebouwen en heel veel verkeer. Tegen de tijd dat wij aankwamen in Bogor was het al behoorlijk donker.

En dan begint je backpack-avontuur pas echt! Op zoek naar een slaapplaats (weer een luxeprobleem eigenlijk). Het was een flinke wandeling in het donker. Er is niet echt een stoep, dus loop je op de weg. Oversteken gaat hier net zoals in Vietnam. Het verkeer is zo druk dat je niet kunt wachten, je moet gewoon gaan. Zaak is om het juiste tempo te houden, zodat het verkeer om jou heen kan slalommen. Als je er bijna bent, ben je zo opgelucht dat je de laatste drie meter even naar de overkant wilt sprinten. Daarbij natuurlijk goed gekeken naar verkeer, alleen jammer dat het verkeer hier links rijdt en wij dus de verkeerde kant van de weg aan het bestuderen waren. Een motorrijder heeft nog net onze teennagels bijgeschaafd, spannend, maar wel budgettair verantwoord. We kunnen een pedicure van onze bucketlist afstrepen.

We vervolgden onze voettocht in het donker. Hierbij nam ik mijn 'filosofie' wel heel erg letterlijk. Mijn filosofie is dat ik van mening ben dat je altijd een stukje van jezelf moet achterlaten op de plekken in de wereld waar je bent geweest. Een stukje plezier, verdriet, bewondering en ga zo maar door. In ruil daarvoor neem ik een herinnering mee in mijn gedachten. Denk maar aan het liedje "Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde". In Bogor heb ik dit wel heel letterlijk genomen. Ik heb stukjes vel op het asfalt achtergelaten, en heb stukjes grind in m'n schaafwonden meegenomen. Ik sta versteld van mijn eigen inventieve manieren om elke reis mijn filosofie tot uiting te brengen. Helaas ontbreken de beelden van de mooie sierlijke val en daarop volgende schuiver die ik maakte. Gelukkig heb ik niet naar Bendert geluisterd en droeg mijn backpack los over de schouders. Als ik wel had geluisterd was de backpack niet over mijn hoofd geschoten en had ik geen halve koprol gemaakt. Nu heb ik mijn ware gymnastische mogelijkheden laten zien.. Ik eindigde in een halve koprol, waar ik helaas als een onhandige Harry ook niet zelf uit kon komen. Eerst moest de backpack bevrijd worden, alvorens ik weer op de benen kon worden gezet. Misschien als de stijfheid uit de spieren is, herhaal ik het kunstje en neem ik het op en stuur de video naar het NOC-NSF voor een mogelijke deelname voor het Nederlands gymnastiek team. Even over nadenken! Overigens heb ik wel veel publiek getrokken met m'n capriolen, bloed doet altijd goed. Ook in Indonesië!

Na een behoorlijk stuk gelopen te hebben kwamen wij erachter dat eigenlijk alles vol zat. Dit vanwege het einde van de Ramadan, waarbij familieleden elkaar opzoeken. Tot groot verdriet van Suus, en grote blijdschap van Bendert, moesten we dus inchecken bij een hotel, waarbij de nachtprijs (rond de 25 euro) niet van te voren gebudgetteerd was. Maar, we hebben wel warm water en een soort van ontbijt (en WiFi). We zitten hier tot en met maandag 'vast' vanwege het Suikerfeest. Vastzitten hier is een luxeprobleem, dus so far so good.

Op de kamer gelijk onder de douche gesprongen (ja ja, vette luxe hier; douche en toilet op de kamer woehoeee) om de wondjes uit te spoelen. Bendert had gelukkig ontsmettingsmiddel bij zich. Het ontsmettingsmiddel was ruim twee jaar over datum, maar brandde enorm op de wondjes, dus zal nog wel werken.

Tot nu toe hebben we de omgeving verkend. We zijn onder andere naar de Botanical Garden geweest, hier ook wel 'Kebun Raya' genoemd. Het is een park van maar liefst 87 hectare grond. In dit park zijn onder andere thee, tabak en cassave gecultiveerd voor verspreiding over de hele wereld. De tuin heeft 12.000 soorten planten en 3000 orchideesoorten en is hiermee de grootste op het zuidelijk halfrond en de rijkste wat het aantal planten betreft. Bij de totstandkoming van het park zijn ook een aantal Nederlanders betrokken geweest. In dit park liggen een aantal bezienswaardige gebouwen. Zo ligt het paleis van de Gouverneur-generaal ook in het park, aan een water met prachtige waterlotussen. Het gebouw an sich is geen architectonisch hoogtepunt, maar de perfecte staat van het gebouw, en vooral de hertjes die in de tuin huppelen, zijn geweldig.

Tegenover het paleis ligt de Nederlandse begraafplaats. Veel Nederlanders trokken vroeger naar Bogor, omdat er in Batavia veel ziektes waren uitgebroken. In Bogor hoopten zij op een gezonder bestaan en daarom werden er hier buitenhuizen gebouwd. De begraafplaats bestond al voordat het park werd aangelegd. Het eerste graf dateert uit 1784, het laatste graf uit 1994. De laatste was een Nederlandse botanist die in 1958 het Indonesische staatsburgerschap kreeg. Hij heeft altijd in het park gewerkt en zijn laatste wens was om hier begraven te worden. In totaal zijn er slechts 42. Ons viel op dat er veel kinderen begraven lagen, van doodgeboren tot maximaal 2 jaar oud. De Nederlandse begraafplaats heet 'Makam Belanda' en is een behoorlijke trekpleister. Zo liep er een dame die heel erg geïnteresseerd de grafstenen las en met een tak met bladeren de grafstenen zorgvuldig ontdeed van spinnenweb en bladeren. Aan de andere kant waren er ook mensen die behoorlijk veel selfies maakten met een grafsteen, of hun kinderen op een grafsteen zetten om daar foto's van te maken. Ik daarentegen zat op het bankje tegenover het kerkhof en bestudeerde de bezoekers. De vrouw die de graven schoonveegde deed me wat. Een onbekend graf schoonvegen vind ik respectvol. Ik deed het zelf niet, ik dacht er niet eens aan. Wel een realisatiemomentje. Soms zit respect in een klein dingetje. Op 1 graf lag een verdorde bloem, er was dus iemand langs geweest.. Aan de ene kant is het prettig om een nabestaande te kunnen opzoeken, aan de andere kant lig je ook alleen maar. Je kunt niet even de selfie ontwijken die de mensen met je graf maken.

Dwars door het park stroomde een rivier. De rivier kon je oversteken middels een ijzeren hangbrug. We stapten er vrolijk op met het plan om halverwege even wat foto's te maken. Echter, halverwege waren we zo blij dat de brug nog niet ingestort was, dat we voorzichtig doorschuifelden naar de andere kant. De adrelinerush kan ook van onze bucketlist.

In het park, maar ook gewoon op de weg, worden er natuurlijk ongegeneerd foto's van ons gemaakt. Dat was ik al gewend van onze eerdere reizen en natuurlijk tijdens mijn verblijf in China. Ik noem het (sinds Wimbledon) de 'Daphne Dekkertjes'. Zij liet zich fotograferen teneinde leden van het Engelse koningshuis te fotograferen. Heel onschuldig :). Er was slechts een meisje die vroeg of ze met ons op de foto mocht. Toen deze foto klaar was zijn we snel doorgelopen, omdat er al meer gegadigden aankwamen met hun camera in de aanslag.

Kortom: een heerlijk begin van onze vakantie!